چهار بیدار مرد زمان

چهار بیدار مرد زمان

در فصلی سرد زیر گرمای 30 درجه بالای صفر، در تاریکی مطلق زیر آفتاب سوزان زمان و زمانه، در زمینی مظلوم و تنها، با جمعیتی بیش از 30 میلیون نفر، روزنه ای دمید از سرانگشتان مشت شده چهار بیدار مرد زمان. ولی ناجوانمردانه، به اسارت کشیدند آزادی دمیدن را، باکی نیست، فدای به خواب رفتگان امروز و بیداران فردا، فدای آیندگانی که نام آیدین را به یاد می آورند به هنگام تولد خورشیدی نو، نام آراز  را می بینند در سیل خروشان خفتگان تازه بیدار شده ی زمان، نام ائلچین را می نویسند بر سردر قبیله ی آزادگان جهان، و نام سجاد را می پاشند به دورترین مرزهای امیدهایشان، باشد که به دست آرند آنچه را برایش جان می دهند و هنوز ندارندش:

آزادی                            آزادی                           آزادی

آزادی را می خواهند به خاطر بزرگیش، آنانی که در کوچکی جا نمی شوند. آزادی را می خواهند تا ببالند، آنانی که حقارت و فقر هویت را بر نمی تابند. آزادی را میخواهند به خاطر زیبایی اش، آنانی که قسم خورده اند ریشه ی زشتی را از خاک مادری شان بکشند و بسوزانند. دریغا که گردن ظلم، کلفت و بی حیاست، و ظالم قرن بیست و یکم نه فقط مرگ انسان که مرگ انسانیت را هم به تصویر می کشد.

چگونه می توان نشست در حالی که ظلم، برخاسته از سر و روی دنیا بالا می رود؟!! چگونه می توان ایستاد، در حالی که گلوله های تبعیض، هیبت استقلال را می افکند؟!! ولی باید ایستاد... باید ایستاد... و این باید را، این ایستادن را آن  چهار یار عاشق وطن به سجده رفته اند، هر چند از سجاده خونین برخاسته اند و جان عزیزشان را به تیغ ناعدالتی سپرده اند تا صدای عدالت را درآورند و در پرده ی گوش ناشنوایان سیاست به نمایش بگذارند.

مژده باد بر آنانکه کم نگذاشته اند از جان و مال، مژده باد که آینده از آن ماست، مژده باد بر آنانکه مبارزان راه حق و آزادی اند.

آذربایجان مقدس، کسوت قهرمانی فدائیانت بر قامت قهرمانت همیشه مبارک باد که مبارک باد بر پرچم سرخ وطن که هر روز مزین تر می شود به نام جان باختگانش و زنده تر می گردد به یاد دلاورانش که بر افراشند آزادیت و بر افروزند خورشیدت.

آذربایجان من، قسم به چهار ستاره آسمان مقدس است که خورشید را بر آسمانت می نشانیم و می میریم.

آراز آذراوغلو